Στην πορεία της ζωής μας συχνά αναγκαζόμαστε να αλλάξουμε περιβάλλον και να ενταχθούμε σε καινούριες συνθήκες, που αφορούν την καθημερινότητά μας. Παραδείγματα τέτοιων απότομων αλλαγών είναι το πέρασμα σε διαφορετική βαθμίδα
εκπαίδευσης, η αλλαγή τόπου κατοικίας, η αλλαγή επαγγελματικού περιβάλλοντος, ένας γάμος ή ένα διαζύγιο, το πέρασμα στην ενηλικίωση, η εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση κλπ.
Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, καλούμαστε να έρθουμε σε συχνή επαφή με καινούρια άτομα, που δεν γνωρίζουμε και δε μας γνωρίζουν και να ανταποκριθούμε στην ανάγκη της καθημερινής αλληλεπίδρασης με αυτά τα άτομα, ακόμα και παρά τη θέλησή μας. Ανάλογα με την μέχρι τότε δομή της προσωπικότητας και τις προηγούμενες εμπειρίες, αυτή η αλληλεπίδραση μπορεί να βιωθεί ως ιδιαίτερα απαιτητική, έως και απειλητική. Πολλά άτομα και κυρίως τα μικρά παιδιά και οι έφηβοι, που ακόμα δεν έχουν αναπτύξει αρκετά τις ψυχικές τους δυνάμεις, δυσκολεύονται να προσαρμοστούν σε τέτοιου είδους αλλαγές, με αποτέλεσμα να απομονώνονται από το περιβάλλον τους και να αποσύρονται στον εσωτερικό τους κόσμο, νιώθοντας απειλητική κάθε προσπάθεια έξωθεν προσέγγισης. Άλλες φορές πάλι, προσπαθώντας να διαχειριστούν τις σχέσεις
τους με τα καινούρια άτομα και να διεκδικήσουν τον προσωπικό τους χώρο, γίνονται επιθετικοί και προκαλούν στους άλλους τον φόβο, τον οποίο οι ίδιοι αισθάνονται μέσα τους. Συχνά αναδύονται έντονες φοβίες, που μπορεί να φθάσουν να εκτονώνονται σε ακραίες συμπεριφορές ή/και σε κρίσεις πανικού. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις η διαδικασία προσαρμογής μπορεί να είναι επίπονη και επώδυνη για το ίδιο το άτομο, για την οικογένειά του και για το περιβάλλον στο οποίο καλείται να προσαρμοσθεί. Η ομοιοπαθητική και οι ενεργειακές θεραπείες μπορούν να βοηθήσουν σε τέτοιες περιπτώσεις, χαλαρώνοντας την ένταση του νευρικού συστήματος και δίνοντας την αίσθηση της εσωτερικής ασφάλειας και επάρκειας, μέχρις ότου καταφέρει το άτομο να εγκαθιδρύσει τις απαιτούμενες καινούριες ικανοποιητικές σχέσεις με το νέο περιβάλλον του. Η συμβουλευτική παρέμβαση κρίνεται απαραίτητη για τον ίδιο ή/και το άμεσο περιβάλλον του, ώστε να αναλυθούν και να γίνουν κατανοητοί οι λόγοι που οδήγησαν σ’ αυτή τη δυσαρμονία, ακόμη και κάποια χαρακτηριστικά της προσωπικότητας που δεν
είναι πλέον λειτουργικά και πρέπει να αλλαχθούν και να εξελιχθούν.
Προσαρμογή δεν σημαίνει μόνο συμβιβασμός και υποχώρηση. Σημαίνει επίσης αναγνώριση και διεκδίκηση των αναγκών μας, εγκαθίδρυση του προσωπικού μας χώρου, θέτοντας σταθερά όρια αλλά και αναζήτηση της αγάπης και της οικειότητας, εκεί
όπου αυτό είναι δυνατόν, ώστε να νιώθουμε όλο και πιο άνετα στις καινούριες συνθήκες της ζωής μας. Είναι μια πρόκληση για εξέλιξη και η θετική αντιμετώπιση των δυσκολιών της ζωής είναι το πρώτο βήμα για μια πορεία προς την ευτυχία και την
αυτοπραγμάτωση.
