Ο ανθρώπινος οργανισμός σύμφωνα με το Βιο-Ψυχο-Κοινωνικο-Πνευματικό μοντέλο, αποτελείται από τέσσερα επίπεδα:
το Σώμα, το Συναίσθημα, την Νόηση και το Πνεύμα. Αυτά τα τέσσερα επίπεδα βρίσκονται σε μια διαρκή αλληλεπίδραση μεταξύ τους και ο άνθρωπος βιώνει το αποτέλεσμα αυτής της αλληλεπίδρασης. Τα τρία πρώτα αποτελούν την υλική μας Ύπαρξη (στον υλικό τρισδιάστατο χωροχρόνο) και έχουν εξερευνηθεί ενδελεχώς από την επιστήμη, ενώ το Πνεύμα αποτελεί μια λεπτοφυέστερη ποιότητα και δεν μπορεί να ενταχθεί στις υλικές μεθόδους της επιστήμης
Εάν τα τρια πρώτα επίπεδα έχουν φροντισθεί και γυμνασθεί σε
ικανοποιητικό βαθμό, μπορούν να συμβαδίζουν και να ισορροπούν. Πολύ συχνά όμως,
κάποιο από αυτά τα επίπεδα υστερεί των άλλων και τότε τα άλλα επίπεδα
υποχρεώνονται να φορτωθούν τη δική του δουλειά. Αυτό
παρατηρείται συχνότατα στα παιδιά, τα οποία λόγω ηλικίας δεν έχουν ψυχικές
δυνάμεις για να ανταπεξέλθουν σε δύσκολες καταστάσεις που βιώνουν, οπότε
μεταφέρουν τη δυσκολία στο
φυσικό τους σώμα και αρρωσταίνουν συχνά. Επίσης, μπορεί να πηγαίνει πίσω η
δουλειά κάποιου επιπέδου, εξαιτίας της αδυναμίας του ενός ή των δύο άλλων.
Παράδειγμα τέτοιας οπισθοδρόμησης είναι η αδυναμία μας να συγκεντρωθούμε και να
κάνουμε σωστά μια εργασία, όταν είμαστε έντονα στενοχωρημένοι ή θυμωμένοι.
Οι χρόνιες ασθένειες αποτελούν απτό παράδειγμα αυτής της δύσκολης αλληλεπίδρασης. Πρόκειται για ασθένειες που εμφανίζονται σε κάποια φάση της ζωής μας, συχνά χωρίς εμφανή λόγο και συνεχίζονται για πολλά ή και όλα τα υπόλοιπα χρόνια μας, με εξάρσεις και υφέσεις. Όταν διανύουμε μια δύσκολη φάση στη ζωή μας, ζοριζόμαστε και δυσφορούμε σε όλα τα επίπεδα ή σε κάποια από αυτά. Τότε εμφανίζεται η έξαρση της χρόνιας ασθένειας ή εξελίσσεται με γοργούς ρυθμούς η απάντηση του φυσικού μας σώματος σ’ αυτήν. Παράδειγμα εύκολο προς κατανόηση είναι η αύξηση του σακχάρου του αίματος σε διαβητικούς ασθενείς, η αύξηση της αρτηριακής πίεσης σε υπερτασικούς ασθενείς ή ακόμα οι μεγάλες μεταβολές του σωματικού βάρους και οι διαταραχές στην πρόσληψη τροφής, όταν διανύουμε μια περίοδο stress και άγχους.
Επίσης, μετά από μακρές χρονικές περιόδους θλίψης ή έντονου άγχους, που ίσως υποτιμούμε τη σημασία τους, εμφανίζονται αυτοάνοσα νοσήματα του φυσικού σώματος, όπως η ψωρίαση, οι θυρεοειδίτιδες, νοσήματα του κολλαγόνου έως και κακοήθη νοσήματα. Όλα αυτά είναι απαντήσεις του οργανισμού, σε μια προσπάθεια «διατήρησης της ομοιοστασίας» ή «αυτοθεραπείας». Τα τρία επίπεδα του οργανισμού προσπαθούν, με τον τρόπο αυτό, να αλληλοστηριχθούν και να αμυνθούν σε καταστάσεις που βιώνονται ως απειλητικές για την ευεξία ή ακόμη και για τη ζωή. Στην καθημερινότητά μας, δίνουμε λίγη έως καθόλου φροντίδα στην ψυχή και το σώμα μας, προσπαθώντας να επιλύσουμε με τη λογική όλες τις δυσκολίες που
αντιμετωπίζουμε και υποτιμώντας τη συμβολή των δύο άλλων επιπέδων. Η διανοητική επεξεργασία όμως δεν αρκεί από μόνη της για την τακτοποίηση αυτών των θεμάτων μέσα μας. Έτσι, συχνά εμφανίζονται ψυχικά (πχ. Κρίσεις πανικού κλπ) ή σωματικά συμπτώματα και νοσήματα, όπως αυτά που περιγράφηκαν παραπάνω. Με κατάλληλη αυτοπαρατήρηση, ανάπτυξη αυτογνωσίας και άσκηση των τριών επιπέδων του οργανισμού σε νέες μεθόδους και
συμπεριφορές, μπορούμε να προλάβουμε την άσχημη εξέλιξη ή/και να βοηθήσουμε στον καλύτερο έλεγχο ή /και υποστροφή των παραπάνω χρονίων νοσημάτων. Η δουλειά μπορεί να γίνει ατομικά ή/και σε ομάδες, ανάλογα με την περίπτωση και τις ανάγκες του κάθε ασθενή, σίγουρα όμως με σημαντική βελτίωση του επιπέδου υγείας και της ποιότητας ζωής του.
Ελάτε να το συζητήσουμε από κοντά. Υπάρχουν λύσεις…